invitrofertilisatie

Invitrofertilisatie, vaak afgekort als IVF, is een vorm van assisted reproductive technology (ART) waarbij eicellen buiten het lichaam worden bevrucht met zaad en de resulterende embryo's in de baarmoeder worden geplaatst.

Tijdens een IVF-traject krijgt de vrouw hormoonbehandeling om meerdere eicellen tegelijk rijp te laten worden. De eicellen worden via een korte ingreep opgehaald. In het laboratorium worden de eicellen bevrucht met zaad; de embryo's worden ontwikkeld en één of meer embryo's worden teruggeplaatst. Soms worden ICSI en preimplantatiegenetische testing (PGT) toegepast; ongebruikte embryo's kunnen bevroren blijven voor toekomstige pogingen.

Indicaties zijn onder meer onvruchtbaarheid door eileiderproblemen, mannelijke factoren, ovulatiestoornissen, endometriose of onverklaarde factoren. De kans op een zwangerschap hangt sterk af van de leeftijd en de kwaliteit van eicellen en zaad; de resultaten variëren per centrum en situatie.

Voordelen zijn de mogelijkheid tot zwangerschap bij onvruchtbaarheid en de inzet van bevroren embryo’s voor toekomstige pogingen. Nadelen: kosten, intensieve behandeling, geen garantie van slagen en risico's zoals meerlingzwangerschap en OHSS.

Regelgeving en ethiek verschillen per land; richtlijnen proberen meervoudige zwangerschap te beperken en langetermijneffecten te monitoren. Kosten worden vaak slechts gedeeltelijk vergoed; opslag van embryo's en langetermijn beheer is gebruikelijk.

Historie: de eerste succesvolle IVF-geboorte vond plaats in 1978. Het werk werd verricht door Robert Edwards en Patrick Steptoe, waarmee invitrofertilisatie wereldwijd werd toegepast.