hydrofobowego

Hydrofobowość to właściwość odpychania wody i ograniczania rozpuszczalności w środowisku wodnym. Substancje hydrofobowe są zwykle niepolarne lub słabo polarne, co powoduje, że kontakt z wodą jest ograniczony i cząsteczki mają tendencję do łączenia się w skupiska.

Mechanizm efektu hydrofobowego wynika z termodynamiki struktury wody wokół niepolarnej materii. Woda otaczająca cząsteczki hydrofobowe układa się w uporządkowaną sieć; gdy cząsteczki hydrofobowe zbliżają się, część uporządkowanej struktury ulega uwolnieniu, co zwiększa entropię i napędza agregację hydrofobowych grup.

Ocena hydrofobowości obejmuje m.in. pomiar kąta zwilżania (kąta kontaktu kropli wody z powierzchnią), wartości logP (logP(octanol/water)) oraz wyniki chromatografii hydrofobowej (HIC).

W materiałoznawstwie i nanotechnologii hydrofobowość uzyskuje się na powierzchniach o niskiej energii powierzchni, np. z polimerów fluorowych lub silikonów. Dodatkowa mikrostruktura może prowadzić do efektu superhydrofobowego (model Cassie–Baxter). Zastosowania obejmują powłoki hydrofobowe, emulgowanie olejów przez detergenty, chromatografię hydrofobową oraz nośniki leków.

W biologii hydrofobowość odgrywa kluczową rolę w fałdowaniu białek i tworzeniu błon lipidowych; reszty hydrofobowe dążą do wewnętrznej części białek i do środka błon lipidowych, co stabilizuje struktury. Związki hydrofobowe mogą gromadzić się w środowisku i w organizmach, co ma znaczenie dla toksykologii i ochrony środowiska.