hydrofobowej

Hydrofobowość, zwana również właściwością hydrofobową, opisuje skłonność substancji lub powierzchni do odpychania wody. Substancje hydrofobowe charakteryzują się niską polarnnością i ograniczonymi interakcjami z cząsteczkami wody, co prowadzi do wysokiej niezwilżalności.

W chemii i biologii hydrofobowość odgrywa kluczową rolę w układaniu błon lipidowych, w składowaniu tłuszczów i w procesie zwijania białek. Interakcje hydrofobowe pomagają tworzyć strukturę molekularną poprzez unikanie kontaktu z wodą. Zjawisko to wpływa także na rozsuwanie się cząsteczek w środowisku wodnym i stabilność wielu kompleksów makrocząsteczek.

Pomiar hydrofobowości zwykle opiera się na kącie zwilżania. Powierzchnia hydrofobowa ma kąty zwilżania powyżej 90 stopni, a kąty powyżej 150 stopni określa się jako superhydrofobowe. Głębokość i rodzaj porowatości wpływają na wynik poprzez modele Wenzel i Cassie–Baxter, które opisują sposób, w jaki woda przylega do nierównej powierzchni.

Zastosowania obejmują powłoki hydrofobowe, wodoodporne tkaniny, ochronę elektroniki przed wilgocią i powierzchnie samoczyszczące inspirowane efektem lotosu. W biologii hydrofobowość wpływa na farmakokinetykę i adhezję, a w inżynierii materiałowej projektuje się powłoki ograniczające przywieranie i korozję.

Zrozumienie hydrofobowości wymaga uwzględnienia zarówno chemicznego składu, jak i topografii powierzchni. W praktyce właściwości hydrofobowe mogą ulec zmianie w zależności od temperatury, pH, skażenia chemicznego i starzenia materiału.