hoofdrichting

Hoofdrichting is een Nederlandse term die de dominante of belangrijkste richting van iets aanduidt. Het verwijst naar de oriëntatie of beweging die het meest representatief is voor het verschijnsel in kwestie, en staat vaak naast secundaire richtingen die als minder significant worden beschouwd.

De term wordt in diverse vakgebieden gebruikt. In de aardwetenschappen kan de hoofdrichting verwijzen naar de overheersende oriëntatie van geologische structuren of afzettingsgelaagdheid, oftewel de richting waarin de effecten van een geologisch verschijnsel het meest voorkomen. In de hydrologie en geografie kan het de belangrijkste stroom- of afvoerrichting van een rivier of bergstroom aangeven. In de meteorologie spreekt men van de hoofdrichting van het windveld, oftewel de overheersende windrichting over een periode.

Andere toepassingen betreffen technologie en engineering, waar de hoofdrichting aangeeft waarnaar bewegingskrachten of sensoreenrichting gericht zijn, en in ruimtelijke planning of navigatie als referentie voor oriëntatie en heading.

Identificatie van de hoofdrichting gebeurt doorgaans door het analyseren van meetpunten of vectoren en het berekenen van de centrale of dominante richting, bijvoorbeeld via statistische analyse van oriëntaties of het bepalen van een gemiddelde richting met wrap-around (0-360 graden). In kaartwerk en analyse kan de hoofdrichting in kaart worden gebracht als pijlen of lijnen die de dominante oriëntatie aangeven.

Zie ook: richting, dominante oriëntatie.