grottekeningen

Grottekeningen zijn een van de oudste vormen van beeldende kunst. Ze bestaan uit schilderingen, tekeningen en gravures op de wanden en plafonds van grotten, gemaakt door prehistorische mensen in het Paleolithicum. De thema's variëren, maar dierenbeelden domineren, naast menselijke figuren en abstracte motieven.

Technieken en materialen: pigmenten zoals rode en gele oker, houtskool en mangaanoxide, soms wit kalk. Bindmiddelen zoals dierlijk vet of water kunnen zijn gebruikt. De tekeningen ontstonden door verven aan te brengen met vingers, borstels van haren, of door het spuiten van pigment rondom handen of op rotsvlak­ken.

Thematiek en interpretatie: veel figuren tonen wilde dieren zoals paarden, bizons en rendieren, soms jachtscènes, menselijke figuren en abstracte tekens. Interpretaties variëren van realistische weergave tot rituele of symbolische functies; moderne theorieën verwijzen naar sjamanistische praktijken en communicatie binnen groepen.

Voorbeelden en datering: beroemde locaties zijn Lascaux en Altamira in Europa, en Chauvet-Pont-d’Arc. Datering gebeurt via radiokoolstofanalyse van organisch materiaal en, bij sommige sites, uranium-series methoden voor kalkformaties. Over het algemeen bestrijken ze een periode van ongeveer 40.000 tot 12.000 jaar geleden.

Behoud en betekenis: grotafbeeldingen zijn extreem kwetsbaar voor licht, vocht en menselijke aanwezigheid. Veel sites zijn beperkt toegankelijk en sommige gesloten of nagebootst. UNESCO-werelderfgoedstatus, samen met digitale documentatie en reproducties, helpt hun behoud en versterkt het inzicht in vroegelijke menselijke kunst en samenleving.