geluidsweergave

Geluidsweergave is het proces en de kwaliteit van het reproduceren van geluid vanuit een opname of live-invoer. Het doel is om de originele auditieve gebeurtenis zo getrouw mogelijk weer te geven voor de luisteraar, rekening houdend met de beperkingen van bronnen, omzetting, transducers en ruimte.

Een geluidsweergavesysteem bestaat doorgaans uit de bron of opname, digitaal-naar-analoge omzetting (DAC), signaalversterking, luidsprekers of hoofdtelefoons en de akoestiek van de luisterruimte. Belangrijke ontwerpkeuzes zijn onder meer de lineaire frequentierespons, lage vervorming, ruis in de signaalketen en de nauwkeurigheid van tijd- en faserespons. Bronnen variëren van analoge opnames tot digitale bestanden in PCM of DSD, met verschillende samplefrequenties en bits.

De kwaliteit wordt vaak gemeten aan criteria zoals frequentierespons, dynamisch bereik, totale vervorming en ruis (THD+N), signaal-ruisverhouding en kruisstoring tussen kanalen, aangevuld met tijdafhankelijke metingen zoals impulsrespons. Subjectieve beoordeling omvat ruimtelijkheid, natuurlijkheid en balans. Voor geluidsweergave bestaan normen en testmethoden voor laboratoriumtesten, en domeinspecifieke standaarden voor studio- en thuissystemen.

In de praktijk varieert geluidsweergave met apparatuur, bron en omgeving. Moderne ontwikkelingen omvatten digitale streaming, hi-res-audio en de keuze tussen lossless en gecomprimeerde bestanden, evenals verbeteringen aan luidsprekers en hoofdtelefoons en aanpassingen in luisterruimte-acoustiek die de nauwkeurigheid en de luisterervaring beïnvloeden.