geluidabsorptiecoëfficiënt

Geluidabsorptie is het proces waarbij geluidenergie wordt omgezet in warmte in materialen en oppervlakken, waardoor de hoeveelheid geluid die in een ruimte terugkaatst afneemt. De mate van absorptie hangt af van factoren zoals het materiaaltype, de porositeit, de dikte, de dichtheid en de frequentie van het geluid, evenals de invalshoek en de ruimte waarin het geluid wordt gepropageerd.

Een veelgebruikte maatstaf is de geluidabsorptiecoëfficiënt α, die de verhouding aangeeft van geabsorbeerde naar geïncidenteerde energie bij normaal invallend geluid. α ligt tussen 0 en 1 en kan per frequentie variëren. Voor een compleet beeld worden vaak ook frequentieafhankelijke of gemiddelde (random incidence) waarden gerapporteerd. Metingen vinden vaak plaats in impedantiekamers (Kundt-tube of ISO-methoden zoals ISO 10534) of in nagalmkamers, en kunnen resulteren in een totale absorptie-oppervlakte A of de Sabine-vergelijking voor de nagalmtijd RT60.

Materialen die geluid absorberen, zijn onder meer porieuze absorbers zoals minerale wol, glaswol en polyurethaan-schuim, alsook glazen en houten panelen met speciale structuren. Daarnaast bestaan resonante absorbers zoals Helmholtz-resonatoren en microperforatiepanelen, die gericht zijn op specifieke lage of hoge frequenties. Vaak wordt een combinatie van materialen toegepast om bredere frequentiegebieden te behandelen.

Toepassingen van geluidabsorptie zijn onder meer geluidsontwerp in auditoria, studio’s, kantoren en openbare ruimten, waar het doel is de nagalm te beheersen, de spraakverstaanbaarheid te verbeteren en het algehele comfort te verhogen. Bij ontwerp spelen factoren als brandveiligheid, vochtbestendigheid en duurzaamheid een rol naast de absorptie-eigenschappen.