eerbewijs

Eerbewijs, letterlijk vertaald als “proof of honor” of “bewijs van eer,” is een Nederlandse term die verwijst naar een document, attest of getuigenis dat iemands reputatie, integriteit of eer bevestigt. Het kan zowel een formeel document als een minder formele bevestiging betreffen en wordt gebruikt om aan te geven dat iemand als betrouwbaar en eerzaam wordt beschouwd.

Historisch werd een eerbewijs in de Lage Landen vooral aangetroffen in de middeleeuwse en vroeg moderne periode. Lokale overheid, stedelijke besturen, gildes of adellijke heren konden een dergelijk bewijs uitreiken of certificeren om iemand in staat te stellen bepaalde rechten of mogelijkheden te genieten, zoals het deelnemen aan markten, het betreden van een ambacht, of het aangaan van huwelijken. De precieze vorm en juridische gewicht van een eerbewijs verschilden aanzienlijk per regio en tijdperk. Het kon bestaan uit een schriftelijk attest, een oorkonde, een beëdiging of een bevestiging in notariële akte, soms ook uit mondelinge getuigenverklaringen die later werden vastgelegd.

Hoewel tegenwoordig zelden nog actief gebruikt als juridisch instrument, verschijnt het begrip eerbewijs in historische documenten, genealogisch onderzoek en literaire of philologische werken. In moderne contexten wordt eerder gesproken over een goede reputatie, referenties of attestaties van goed gedrag.

Etymologisch komt het woord uit eer, respectabele reputatie, en bewijs, bewijs of attest. Het begrip geeft een beeld van hoe eer en vertrouwen vroeger sociaal en soms officieel werden erkend.