draaggolfsignaal

Draaggolfsignaal is in de telecommunicatie een hoogfrequent sinusvormig signaal dat dienstdoet als voertuig om informatie te transporteren. De draaggolf wordt meestal gemoduleerd met een procureerde informatiebron, zodat de informatie samen met de draaggolf via een transmissiekanaal kan worden verzonden.

De informatie wordt door modulatie aan de draaggolf toegevoegd. Dit kan op verschillende manieren gebeuren: amplitude modulatie (AM), waarbij de amplitude van de draaggolf verandert; frequentiemodulatie (FM), waarbij de draaggolffrequentie varieert; en fasemodulatie (PM), waarbij de fase verandert. Bij digitale systemen bestaan ook modulatievormen zoals amplitude-shift keying (ASK), frequency-shift keying (FSK), phase-shift keying (PSK) en quadrature amplitude modulation (QAM). De draaggolf zelf heeft meestal een specifieke, vaste frequentie die bepaalt welke bandbreedte nodig is en hoe het signaal zich door het kanaal verspreidt.

Een draaggolfsignaal wordt gegenereerd door een oscillator en kan verder worden versterkt en aangepast voordat het wordt gemoduleerd. De draaggolffrequentie wordt gekozen op basis van het gebruikte communicatiesysteem en het kanaal; hogere frequenties maken grotere bandbreedtes mogelijk maar brengen vaak hogere verliezen met zich mee over lange afstanden. Na modulatie wordt het signaal uitgezonden via een antenne of, in glasvezelcommunicatie, via een optische draaggolf die met behulp van modulatie efficiënt informatie draagt.

Bij ontvangst wordt de draaggolf gedemoduleerd om de oorspronkelijke informatie terug te halen. Het concept van de draaggolf is essentieel in radio, televisie, mobiele netwerken en optische communicatietechnologie, waar het de belangrijkste drager vormt voor het transport van data.