dopingspreiding

Dopingspreiding is de mate waarin doping, oftewel het gebruik van verboden prestatiebevorderende middelen of methoden, voorkomt binnen een bepaalde populatie sporters en over een bepaalde periode. De term wordt veel gebruikt in sportwetenschap en anti-dopingonderzoek om een beeld te krijgen van hoe wijdverspreid doping is. Hieronder vallen farmaceutische stoffen zoals anabole middelen en epo-achtige preparaten, stimulerende middelen en andere verboden middelen, maar ook misbruik van bloed- of aanpassingsmetingen die aan de regels voorbijgaan. Dopingspreiding kan betrekking hebben op elite-atleten maar ook op amateur- of jeugdniveau, afhankelijk van de context.

Om dopingspreiding te meten, gebruiken onderzoekers verschillende methoden. Directe metingen via dopingtesten leveren vaak slechts een ondergrens van de prevalentie op, omdat niet elke doper wordt getest of gedetecteerd. Anonieme of vertrouwelijke enquêtes onder atleten proberen zelfrapportage te vergaren. Daarnaast kunnen statistische modellen en de biologische paspoortbenadering afwijkingen over tijd helpen signaleren. De combinatie van bronnen geeft een robuuster beeld, maar de cijfers blijven beschreven met onzekerheden door variatie in testfrequentie, detectievensters en deelnamegraantjes.

Prevalentie verschilt sterk tussen sporten, regio's en perioden. Sommige disciplines vertonen mogelijk een hoger dopingsrisico dan andere, terwijl economische, culturele en beleidsmatige factoren eveneens van invloed zijn. Anti-dopingorganisaties zoals WADA, nationale anti-dopingorganisaties en sportfederaties zetten in op strengere controles, voorlichting en sancties, ondersteund door technologische instrumenten zoals het biologische paspoort. Het doel is eerlijke competitie te bevorderen en de gezondheid en het welzijn van atleten te beschermen.