doorbuiging

Doorbuiging is de vervorming van een constructie-element door buiging onder belasting. Het verwijst naar de manier waarop een balk of een ander langwerpig onderdeel langs zijn as buigt en daardoor verschuift en roteert. De mate van doorbuiging hangt af van de toegepaste belasting, de overspanning, de randvoorwaarden, en de stijfheid van het materiaal (Youngs modulus E) in combinatie met de tweede moment van oppervlakte (I) van de doorsnede.

In de theorie van kleine doorbuiging wordt de buiging beschreven via de relatie between buigingsmoment M en kromming y'': EI y'' = M(x). De maximale doorbuiging neemt toe met de belasting en de span en neemt af met een hogere stijfheid (hogere E of I). Voor eenvoudige gevallen bestaan er standaard formules; bijvoorbeeld voor een enkel ondersteunde balk met een uniforme last levert de maximale doorbuiging een bekende uitdrukking op in termen van w (last per lengte), L (spand, en E en I).

Omdat doorbuiging een serviceability-criterium is, richt ontwerp zich opMaximum toegestane verschuivingen in functie van de gebruiksfunctie en comfort, eerder dan op structureel falen. Overheden en normen (zoals Eurocodes en soortgelijke nationale bouwvoorschriften) stellen grenzen vast aan de doorbuiging, die afhankelijk zijn van de functie van de constructie en de bedrijfsomstandigheden.

Om doorbuiging te beperken, kan men de stijfheid verhogen (grotere I, ander materiaal of kruissneden), de overspanning verkorten, extra steunpunten of ribben toevoegen, of het ontwerp van het systeem met pre-stressing of geïntegreerde transmissie aanpassen. Doorbuiging is daarmee een belangrijk aspect van de serviceabiliteitsplanning in constructief ontwerp.