diversifiëring

Diversifiëring is het proces waarbij risico's worden verdeeld door de activiteiten, activa of markten te spreiden. In financiële context is het doel het verminderen van niet-systematische risico's door niet-gerelateerde beleggingen te combineren; het systeemrisico blijft een overblijvende factor. Ook binnen bedrijven verwijst diversifiëring naar het spreiden van omzet, klanten, leveranciers en producten zodat geen enkele bron van inkomsten of afhankelijkheid te veel invloed heeft op de prestaties.

In beleggingsportefeuilles wordt diversifiëring bereikt door activaklassen zoals aandelen, obligaties, vastgoed en grondstoffen te combineren, en door spreiding over sectoren en regio's. Passieve instrumenten zoals indexfondsen en ETF's maken brede spreiding relatief goedkoop mogelijk. Regelmatig herbalanceren helpt om een gewenste risiconiveaus te handhaven.

Bedrijven diversifiëren strategieën door meerdere productlijnen te ontwikkelen, nieuwe markten te betreden, of het leveranciersnetwerk te verspreiden. Dit kan inkomstenstabiliteit vergroten en veerkracht tegen conjunctuur- of sectorgebonden schommelingen verbeteren.

Historisch is diversifiëring een kernprincipe van de Modern Portfolio Theory; een optimaal mengsel zoekt naar activa met lage correlatie die samen een gewenst rendement leveren bij een lager risico. Een belangrijke beperking is dat activa ook in sommige omstandigheden correleren; tijd en kosten kunnen ertoe leiden dat de marginale voordelen afnemen.

Doelstellingen en tijdshorizon bepalen de mate van diversifiëring. Risicobereidheid, liquiditeit en kosten zijn belangrijke factoren. Regelmatige herbalancering en periodieke evaluatie helpen de portefeuille of het netwerk afgestemd te houden op veranderende omstandigheden.