daglichtinval

Daglichtinval is de hoeveelheid natuurlijk daglicht die een binnenruimte bereikt via openings zoals ramen, lichtkoepels en lichtstraten. Het begrip is fundamenteel in bouwkunde en architectuur, omdat daglichtinval invloed heeft op de gewenste belichting, visueel comfort en energieresultaten van een ruimte.

De belangrijkste maatstaf is de daglichtfactor (DF). DF is een indicator voor de verhouding tussen de binnenverlichting en de buitentemperatuur- en verlichtingsomstandigheden, vaak berekend voor een overcast hemel. Naast DF worden ook begrippen als daglichtautonomie (DA) en ruimtelijke daglichtautonomie (sDA) gebruikt om te beoordelen hoeveel tijd een ruimte aan concrete lichtniveaus voldoet zonder kunstlicht. Daglichtmetingen kunnen zowel simulaties (bijvoorbeeld met Radiance) als metingen in situ omvatten. Europese normen, zoals EN 17037 Daylight in Buildings, bieden richtlijnen voor het plannen en evalueren van daglicht.

Factoren die de daglichtinval bepalen, zijn onder meer de grootte en positie van ramen en lichtopeningen, glas- en filtratietype, oriëntatie van de gevel, nabijgelegen obstructies, zonwering en de reflectiviteit van interieuroppervlaktes. Ook de vorm, hoogte en indeling van de ruimte spelen een rol. Klimaat en seizoen beïnvloeden de dagelijkse verloop van daglicht.

Toepassingen van daglichtinval in ontwerp richten zich op het verbeteren van visueel comfort en werkplezier, verminderen van kunstlichtingsbehoefte en het bevorderen van energiebesparing. Praktische strategieën omvatten ruime of strategisch geplaatste ramen, lichtschutten en gevelbekleding, daglichttoetreding via dakopeningen of lichtstraten en gebalanceerde zonwering om glare en oververhitting te beheersen.

---