chemicaliebestendigheid

Chemicaliebestendigheid, in het Nederlands ook chemische bestendigheid genoemd, is het vermogen van een materiaal om degradatie te weerstaan bij blootstelling aan chemische agentia zoals zuren, basen, oplosmiddelen en oxidanten. Het betreft zowel oppervlakkige verschijnselen zoals verkleuring of korstvorming als bulkdegradatie die de mechanische of dimensionale eigenschappen aantast.

Factoren die de chemicaliebestendigheid beïnvloeden zijn onder meer de chemische samenstelling en microstructuur van het materiaal, de temperatuur en blootstellingsduur, de concentratie en het type chemicaliën, en eventuele mechanische belasting. Ook vocht, zuurstof en licht spelen een rol.

Tijdens evaluatie worden standaardtesten uitgevoerd, zoals immersietesten, gewichtswijziging en trek- of buigproeven na blootstelling, evenals waarnemingen van kleurs- en glansveranderingen en scheurvorming. Bij plastics worden vaak normen zoals ISO en ASTM gebruikt (bijv. ASTM D543, testmethoden voor chemical resistance van plastics). De resultaten helpen bij het beoordelen van compatibiliteit en het schatten van de levensduur onder realistische omstandigheden.

Toepassingen variëren van verpakkingen en laboratoriumapparatuur tot coatings, procesinstallaties en medische apparaten. Materialen met hoge chemicaliebestendigheid omvatten roestvrij staal, glas, keramiek en bepaalde kunststoftypen zoals PTFE, PVDF en PEEK; elastomeren variëren sterk afhankelijk van het type.

Bij materiaalkeuze wordt chemicaliebestendigheid meegenomen via compatibiliteitsgidsen en realistische testcondities. Ontwerpers kiezen materialen die voldoende weerstand bieden bij de verwachte blootstelling, temperatuur en duur, met aandacht voor kosten en verwerking. Regelmatige evaluatie is aanbevolen omdat omgeving of chemische belastingen kunnen variëren.