cabinepressurisatie

Cabinepressurisatie is het proces waarbij de druk, samenstelling en temperatuur van de lucht in de cabine van een voertuig op een stabiel en comfortabel niveau worden gehouden bij grotere buitendruk. Het doel is reizigers en apparatuur operationeel te houden op hoogte. In commerciële vliegtuigen gebeurt dit door geconditioneerde lucht, meestal afkomstig van de motoren of een APU, via het Environmental Control System (ECS) in de cabine te brengen. De lucht wordt gekoeld en verwarmd waar nodig om een aangename omgeving te handhaven.

De druk in de cabine wordt bewaakt en geregeld met verschillende componenten: luchttoevoer en -afvoer, een drukregelaar en een uitlaatventiel dat lucht uit de cabine laat ontsnappen om de gewenste druk te behouden. Een isolatie- of afsluitklep kan de cabine scheiden van de packs bij verschillende bedrijfsmodi. Het doel is doorgaans een cabinehoogte van circa 6.000–8.000 voet (ongeveer 1.800–2.400 meter) en een differentiële druk van ongeveer 0,5–0,8 bar (ongeveer 7–12 psi), afhankelijk van het vliegtuigtype.

Bij storingen kan de druk dalen en decompressie optreden; automatische systemen activeren zuurstoftoediening voor passagiers en personeel bij hoge hoogte. Regelmatig onderhoud en testen voorkomen lekkages, klepdefecten en sensorfouten.

Andere toepassingen van cabinepressurisatie zijn te vinden in ruimtevaartuigen en onderzeeën, waar vergelijkbare principes worden toegepast om een leefbare omgeving te handhaven.