breukvlak

Breukvlak is de oppervlakte die ontstaat wanneer een materiaal of gesteente breekt. Het is de zogenoemde grens tussen de twee delen van het object die na de breuk van elkaar zijn gescheiden. In de geologie wordt de term vaak gebruikt voor de vlakke of licht gekromde plaat waarlangs een gesteente is gebroken of waarlangs aardbevingswrijvingen hebben plaatsgevonden, bijvoorbeeld bij een fault, een scheur of een breuk. In de materiaalkunde verwijst breukvlak naar de oppervlakte van een fragment na falen onder belasting, waarbij kristallijne of polycrystaline materialen kunnen breken.

In de geologie wordt het breukvlak gekenmerkt door de oriëntatie, uitgedrukt als strike en dip, en soms door de richting van de verschuiving (slip). Het begrip is cruciaal voor het begrijpen van toenemende druk, beweging langs faulten en de structurele geschiedenis van een gebied. Verschillende kenmerken, zoals slickensides ( gladde, glimmende oppervlakken door wrijving), mineralisatie of insluitingen, dienen als aanwijzingen voor het bewegingsmechanisme en de relatieve beweging tussen de blokken.

In de fractografie van materialenwetenschap spreekt men over de eigenschappen van het breukvlak als indicator voor breukmechanismen. Bij een buigzame breuk kunnen zich dime- of brugachtige olsem vormen melden, terwijl bij een bros breukvlak vaak vlakke facet-structuren of nerven zichtbaar zijn. De aard van het breukvlak verraadt of de breuk ductiel, intergranulair of transgranulair verliep, en levert aanwijzingen over de spanningscondities en de materiaalkwaliteit ten tijde van falen.

Breukvlakken leveren betekenisvolle informatie over aarddynamiek, structurele integriteit en faalmechanismen, en worden gebruikt bij geologische interpretaties, boormechanica en veiling- of veiligheidstoepassingen.