bindingsposities

Bindingsposities is een begrip in de taalkunde dat verwijst naar posities in zinsstructuren waarin bindende relaties kunnen bestaan tussen een antecedent (degene die verwijst) en een bindend element zoals een pronomen of een reflexief woord. Het begrip speelt een centrale rol in bindingstheorie en de interpretatie van verwijzingen in zinnen.

In de generatieve grammatica worden bepaalde posities gezien als bindingsposities omdat zij de scope bepalen waarin antecedenten kunnen voorkomen. Bindingsposities worden vaak geanalyseerd met concepten als bindingdomein en c-command, en de mogelijkheid tot co-indexering van verwijzingen hangt af van de syntactische positie en de clause-structuur.

Voorbeeld: in de Nederlandse zin Iedereen_i zag zichzelf_i, is de reflexieve zichzelf_i gebonden aan het antecedent in dezelfde clause, wat past bij Principe A van de bindingstheorie. Langeafstandsbindingen komen in sommige talen voor onder specifieke syntactische omstandigheden, terwijl andere talen strengere beperkingen opleggen aan wat gebonden kan worden.

Bindingposities kunnen per taal en per grammaticaal raamwerk verschillen; sommige talen laten langere bindingspatronen toe of gebruiken morfologische marking. In computationele taalkunde worden bindingsposities gebruikt bij pronomenresolutie, co-referentie en semantische interpretatie, en vormen zij een hulpmiddel bij het modelleren van verwijzingen in automatisch vertaal- en interpretatiesystemen.

Zie ook: bindingstheorie, anafor en referent, antecedent, pronomen, bindingdomein.