begrotingsmaatregelen

Begrotingsmaatregelen zijn beleidsmaatregelen die een overheid neemt binnen het begrotingsproces om inkomsten te verhogen, uitgaven te verlagen of uitgaven te herverdelen. Het doel is de begroting houdbaar te houden en/of te voldoen aan economische en financiële doelstellingen op korte of lange termijn. Deze maatregelen kunnen structureel van aard zijn, met langdurige gevolgen voor het uitgaven- en inkomstenpatroon, of incidenteel/eenmalig, bedoeld om een tijdelijk tekort af te dekken.

Typen begrotingsmaatregelen omvatten belastingmaatregelen (wijzigingen in tarieven of heffingen), uitgavenmaatregelen (bezuinigingen, hervormingen, uitstel of verschuiving van uitgaven) en herallocaties (anders verdelen van middelen binnen de overheidsbegroting). Structurele maatregelen beogen blijvende veranderingen in de begroting, terwijl eenmalige maatregelen geen blijvende effecten op de structurele balans hebben. Begrotingen worden vaak gepresenteerd met een meerjarenraming of een meerjarig begrotingskader om toekomstige inkomsten en uitgaven te tonen en beleidsprioriteiten vast te leggen.

Proces en uitvoering: begrotingsmaatregelen worden voorgedragen in de ontwerpbegroting, besproken en aangepast door het parlement en, na goedkeuring, uitgevoerd door de bevoegde overheden. De uitvoering wordt gevolgd door controles en rapportages, en evaluatie kan leiden tot bijstelling in volgende begrotingscycli.

Effecten en overwegingen: begrotingsmaatregelen beïnvloeden de beschikbaarheid van publieke diensten, op verdeling van lasten en voordelen, en de macro-economische stabiliteit. Debatten richten zich vaak op fiscaliteit, efficiëntie versus rechtvaardigheid, transparantie en lange-termijn impact op groei en vertrouwen in de overheid. Begrotingsmaatregelen worden meestal gedragen door beleidsprioriteiten en fiscale regels.