applicatieconfiguratie

Applicatieconfiguratie verwijst naar de verzameling instellingen en parameters die het gedrag van een softwaretoepassing bepalen tijdens runtime of build-time. Deze instellingen variëren per omgeving en moeten apart gehouden worden van de codebasis om flexibiliteit, herhaalbaarheid en beveiliging te bevorderen.

Veelvoorkomende configuratievormen zijn configuratiebestanden in YAML, JSON, XML of .properties/INI, omgevingsvariabelen, commandoregelargumenten en externe configuratiediensten. Daarbij kunnen toepassingen verwijzingen bevatten naar geheimen of externe services, zoals databases, berichtenbus-systemen of API-gegevens, die doorgaans via een centraal configuratiepunt worden aangereikt.

In veel architecturen worden configuratie en code gelaagd: standaardinstellingen, omgevingsoverrides en host- of implementatie-specifieke waarden. Externe configuratiesystemen zoals ConfigMaps en Secrets in Kubernetes, of centrale configuratieservers zoals Consul of Spring Cloud Config, zorgen voor losgekoppelde en reproduceerbare configuratie bij uitrol.

Beheer van configuratie omvat versiebeheer, audittrail en beveiliging. Geheimen vereisen encryptie, toegangscontrole en rotatiebeleid. Dynamische herconfiguratie kan runtime-aanpassingen mogelijk maken zonder herstart, maar vereist strategieën voor foutafhandeling, consistentie en rollback.

Veelgebruikte praktijken en tools omvatten configuratieservers, omgeving-splitsing en platformspecifieke oplossingen zoals Kubernetes ConfigMaps/Secrets, Spring Cloud Config, Consul, Etcd en Vault. Een goede praktijk is scheiden van geheimen en reguliere configuratie, duidelijk labelen per omgeving en regelmatige vernieuwing van configuratieketen.