affricaatklanken

Affricaatklanken zijn medeklinkers die ontstaan door een stop die kort wordt gesloten en direct gevolgd wordt door een fricatieve releasing. In de fonetiek worden ze beschouwd als één klanksegment: een combinatie van een plosief en een fricatief. In het Internationaal Fonetisch Alfabet (IPA) komen de belangrijkste voorbeelden voor als [t͡s], [d͡z], [t͡ʃ] en [d͡ʒ], en in talen waarin ze voorkomen ook [p͡f]. Een affricaat kan stemloos of stemhebbend zijn en varieert in plaats van articulatie: alveolair ([t͡s], [d͡z]), post-alveolair ([t͡ʃ], [d͡ʒ]), en soms labiaal-velaar ([p͡f]).

Kenmerken: de klank start met een korte plosieve afsluiting, gevolgd door een fricatieve releasing; dit levert een korte burst op die gevolgd wordt door turbulente lucht. De exacte articulatie, plaats en stemkenmerk kunnen per taal verschillen.

Voorkomen: affricaatklanken komen voor in veel talen wereldwijd. Typische typen zijn alveolaire en post-alveolaire affricaaten, zoals [t͡s], [d͡z], [t͡ʃ], [d͡ʒ], en [p͡f] in talen waarin voorkomen. In diverse taalfamilies, waaronder sommige Slavische talen en Duits, staan affricaatklanken als fonemische klanken op de voorgrond, terwijl andere talen ze als allofonen of in specifieke contexten gebruiken.