Zerotrustbeveiliging

Zerotrustbeveiliging, in het Engels vaak zero trust security genoemd, is een beveiligingsparadigma waarin geen enkel entiteit—gebruiker, apparaat of netwerkcomponent—automatisch vertrouwd wordt. Toegang tot data en applicaties wordt alleen verleend na strikte verificatie, ongeacht de netwerklocatie. Het principe is om elk verzoek expliciet te controleren en toestemming te geven op basis van identiteiten, context en risicobeoordelingen. Dit in tegenstelling tot het traditionele vertrouwen van binnenuit het netwerk.

Belangrijke principes zijn expliciete verificatie, minste privileges en het veronderstellen van een inbraak. Ook continue monitoring en logging, en microsegmentatie van netwerken en workloads horen erbij. Praktische bouwstenen zijn onder meer identiteits- en toegangsbeheer (IAM), meervoudige-factor authenticatie (MFA), conditionele toegang, ZTNA en SASE, plus encryptie van data in transit en at rest. Het beleid wordt gestuurd door context zoals gebruiker, apparaat en situatie.

Implementatie gebeurt vaak gefaseerd: begin bij data en workloads, breng identiteits- en apparaatscontrole op orde, en sluit aan op cloud- en hybride omgevingen. Standaarden zoals NIST SP 800-207 en verwante referenties bieden richting. Doel is hogere zichtbaarheid, betere detectie en verkleind effect van inbreuken, maar de aanpak kent uitdagingen zoals complexiteit, migratiekosten en potentiële gebruikersfrictie. Zerotrustbeveiliging wordt steeds vaker ingezet als aanvulling op traditionele perimeterbescherming, vooral in moderne, gedistribueerde IT-omgevingen.