Zeeoppervlaktetemperatuur

Zeeoppervlaktetemperatuur (SST) is de temperatuur van het bovenste oceaanoppervlak, meestal gemeten in de bovenste meters van de zee en een belangrijke parameter voor de interacties tussen oceaan en atmosfeer.

SST wordt hoofdzakelijk bepaald via twee meetmethoden: satellietmetingen en in-situ waarnemingen. Satellieten meten infraroodstraling en geven zo de huidtemperatuur van het zeewater weer; microgolfmetingen kunnen door bewolking heen meten en leveren vaak temperatuur nabij het oppervlak in iets dieper water. In-situ waarnemingen, bijvoorbeeld met drijvende boeien en scheepsmetingen, leveren doorgaans temperaturen in de bovenste meters. Historisch werden SST-waarden ook verkregen uit zogenaamde bucket-metingen bij schepen, wat nu minder gangbaar is maar nog in historische reeksen terug te vinden is.

SST-gegevens vormen een essentieel middel voor weer- en klimaatmonitoring en voor modellen van oceaan–lucht-interacties. Langere tijdreeksen maken het mogelijk om ENSO-variatie, regionale patronen en de opwarming van de oceaan over tijd bij te houden. Veel datasets combineren satelliet- en in-situ waarnemingen, bijvoorbeeld OISST, HadISST en ERSST.

Variabiliteit en trends: SST kent seizoenscycli en regionale verschillen; fenomenen zoals ENSO beïnvloeden tropische SST aanzienlijk. Op lange termijn wijzen waarnemingen op een opwarming van de zeeoppervlakte wereldwijd, hoewel regionalisering en variaties per regio bestaan.

Knelpunten: huidtemperatuur en bulktemperatuur kunnen afwijken; infraroodmetingen zijn afhankelijk van heldere lucht en kunnen worden beïnvloed door wolken en atmospherische eigenschappen; kalibratie en bias-correctie zijn noodzakelijk voor consistente datasets. Desondanks leveren SST-gegevens essentiële informatie voor klimaat- en mariene toepassingen.