Vrijheidscorrespondentie

Vrijheidscorrespondentie is een term die verwijst naar het recht om te correleren en daarmee privécontact met anderen te onderhouden, meestal in de context van detentie. Het omvat doorgaans het verzenden en ontvangen van post en, waar toegestaan, telefoongesprekken of elektronische berichten onder toezicht en regels die door de instelling zijn vastgesteld.

De praktische invulling en grenzen van vrijheidscorrespondentie variëren per rechtsorde, maar worden in internationale mensenrechteninstrumenten erkend in relatie tot privacy en familiebanden. In Europese en nationale wetten is vastgelegd dat communicatie met anderen onderworpen kan zijn aan toezicht en beperkingen die noodzakelijk en proportioneel zijn voor veiligheid, orde en rehabilitatie. Uitgangspunten zijn vaak dat illegale inhoud, dreiging of smokkelen wordt beteugeld, en dat gevangenen tijdens het contact met advocaten en familie rechten krijgen tot zekere bescherming en toegang tot bepaalde kanalen.

Typische mogelijkheden en beperkingen zijn onder meer het recht op brieven en pakketten, met mogelijke censuur of tussenkomst door de autoriteiten bij inhoud die als contrabande of bedreigend wordt beschouwd. Post kan worden vertraagd, afgewezen of geconsigneerd, en sommige systemen beperken het gebruik van bepaalde woorden of bijlagen. Bij digitale communicatie bestaan extra vraagstukken rond privacy, beveiliging en toezicht.

Historisch gezien is vrijheidscorrespondentie in veel vakgebieden onderwerp van debat: het is een fundamenteel onderdeel van het recht op menselijke waardigheid en sociale contacten, maar staat onder voortdurende afweging tussen individuele rechten en veiligheidsbehoeften. See also: gevangenisrecht, mensenrechten, vrijheid van communicatie.