Vermogenfactorcorrectie

Vermogenfactorcorrectie is de praktijk gericht op het verbeteren van de vermogenfactor van een elektrische installatie door het verlagen van het reactieve vermogen dat uit het net wordt getrokken. De vermogenfactor (cos φ) is de verhouding tussen het werkelijke vermogen P en het schijnbaar vermogen S; een achterliggende, inductieve belasting zoals motors en transformatoren verlaagt often de pf en verhoogt S en de stroom, wat leidt tot hogere verliezen en mogelijk hogere netkosten.

De meest voorkomende methode is het in shunt plaatsen van capaciteit (condensatorbanken) om de induktieve reactive power tegen te werken. Bij grotere of dynamische systemen kunnen actieve oplossingen worden toegepast, zoals actieve vermogenfactorcorrectie met vermogenselektronica (bijv. STATCOM of voortstuurschakelingen) die zeer nauwkeurig en flexibel reactive power afstemmen. Ook bestaan synchronische condensatoren en inductieve reactanties als opties. De besturing zorgt voor de juiste correctie over veranderende belasting en voorkomt overcorrectie.

Voordelen van vermogenfactorcorrectie omvatten onder meer minder reactieve belasting van het net, lagere stroom- en netwerkkosten door minder verliezen in kabels en transformatoren, en verbeterde spanningregulatie in de distributie. Dit kan leiden tot minder redundante bekabeling en betere efficiëntie van de installatie. Het vereist wel zorg voor juiste locatie en afstelling, om overcorrectie en resonanties met harmonischen te voorkomen.

Overwegingen zijn onder meer het voorkomen van overcorrectie (leading pf), harmonische vervorming door condensatoren en de noodzaak van beveiliging en onderhoud. Doelwaarden voor pf liggen vaak rond 0,95 (lagend) of hoger, afhankelijk van de sector en regelgeving. Verloop van de metingen en naleving van normen speelt hierbij een belangrijke rol.