Uitlokking

Uitlokking, in het Nederlands strafrecht, is het opzettelijk aanzetten of lokken van een derde om een strafbaar feit te plegen door middel van prikkelende of verleidende middelen. Het doel is de ander zo te beïnvloeden dat hij alsnog tot handelen overgaat. Uitlokking onderscheidt zich van aansporing en medeplichtigheid: aansporing betreft meestal iemand die al geneigd is het misdrijf te plegen; uitlokking richt zich op iemand die door de prikkel nog niet de stap naar het feit heeft gezet. Medeplichtigheid gaat om hulp of ondersteuning bij het plegen van het misdrijf zonder de hoofddaad zelf te leveren.

Vormen van uitlokking kunnen bestaan uit financiële beloningen, druk, misleiding, of het creëren van omstandigheden die het plegen van het misdrijf makkelijker maken. Het elementaire bewijs is een causaal verband tussen de uitlokking en het feit, en de bewuste inzet van de uitlokker om de ander ertoe aan te zetten tot het plegen van het misdrijf.

Juridisch kader en gevolgen: in de Nederlandse wetgeving kan uitlokking strafbaar zijn en wordt het beoordeeld aan de hand van de omstandigheden en de ernst van het misdrijf. De uitlokker kan voor het gepleegde misdrijf aansprakelijk worden gesteld, en de straf kan afhankelijk van het misdrijf deels overeenkomen met de straf op het hoofddelict of als aparte straf worden opgelegd. De precieze regels en straffen zijn vastgelegd in het Strafrecht en kunnen per geval verschillen.

Zie ook: aansporing tot het plegen van een misdrijf; medeplichtigheid.