Satelliettoegang

Satelliettoegang verwijst naar de mogelijkheid voor systemen en eindgebruikers om via satellietcommunicatie data te verzenden en te ontvangen. Dit omvat zowel toegang voor eindgebruikers tot satellietinternet, televisie en spraakdiensten als toegang tussen ruimte- en aardcomponenten voor backhaul, backhauling en netwerktopologieën. In de meeste commerciële systemen wordt een ruimtelijk traject gebruikt waarbij een satelliettransponder signalen terugstuurt naar landstations of naar ruimtelijke netwerken.

Technologisch gezien verloopt satelliettoegang via verschillende architecturen. Satellieten in geostationaire banen (GEO) bieden brede dekking met relatief hoge stabiliteit, terwijl lage- (LEO) en middellijke banen (MEO) lagere latency kunnen leveren door dichter bij de aarde te opereren. Eindgebruikersapparatuur zoals VSAT-systemen, schotelontvangers en modems communiceren via meerdere toegangstechnieken (TDMA, FDMA, CDMA) en worden ondersteund door modulations- en coderingstechnieken zoals DVB-S, DVB-S2 of DVB-S2X. Voor bedrijfsnetwerken en DTH-diensten worden vaak kernnetwerken en gateway-verbindingen ingezet, terwijl IP-gebaseerde protocollen steeds vaker aan het einde van de keten staan.

Regulering en spectrum worden wereldwijd gecoördineerd door de ITU, met toegewezen banden zoals C-band, Ku-band en Ka-band. Licenties, toezicht en nationale regels bepalen wie mag uitzenden, welke apparatuur toegestaan is en hoe interferentie wordt beheerd. Smeltpunten van de industrie zijn onder meer uitbreiding naar reliable backhaul in afgelegen gebieden, noodcommunicatie en maritieme- en luchtvaarttoepassingen.

Toekomstige trends richten zich op megaconstellaties in LEO, laserinter-satellietkoppelingen en verdere efficiëntieverbeteringen, met voortdurende aandacht voor kosten, latentie, weersgevoeligheid en ruimteafval.