PERTtechnieken

PERT-technieken, of Program Evaluation and Review Techniques, zijn projectmanagementmethoden die onzekerheid in de duur van activiteiten expliciet modelleren door middel van probabilistische inschattingen en netwerktabellen. Het doel is om de totale projectduur en de afhankelijkheden tussen taken te analyseren en om de kans te bepalen dat een gewenste datum wordt gehaald.

Ontstaan in de jaren 1950 als onderdeel van het Polaris-project van de Amerikaanse marine, combineert PERT tijdschattingen met netwerkschema's. Een PERT-netwerk toont activiteiten als knooppunten of pijlen die van elkaar afhankelijk zijn, waardoor een logische volgorde ontstaat die leidt tot de projectdoorlooptijd.

In PERT worden voor elke activiteit drie tijdsinschattingen gegeven: optimistische (o), meest waarschijnlijke (m) en pessimistische (p). De verwachte tijd van een activiteit wordt berekend met TE = (o + 4m + p) / 6. De onzekerheid wordt uitgedrukt in de variantie en standaardafwijking: Var = [(p - o) / 6]^2 en SD = (p - o) / 6. Door een forward pass en backward pass door het netwerk te maken, worden de vroegst mogelijke en de laatst mogelijke begin- en eindtijden (ES/EF, LS/LF) bepaald. De slack (LS - ES of LF - EF) geeft de marge van elke activiteit; activiteiten met een slack van nul vormen het kritieke pad, dat bepaalt wanneer het project voltooid zal zijn.

PERT wordt vaak toegepast in combinatie met CPM (Critical Path Method) en kan leiden tot probabilistische schattingen van voltooiingsdata en benodigde buffers. Beperkingen zijn onder meer de subjectiviteit van de schattingen, de veronderstelling van onafhankelijkheid tussen activiteiten en de vereiste van regelmatige bijstelling bij veranderende omstandigheden.