Ontwerpscontexten

Ontwerpscontexten verwijzen naar de verzamelingen factoren en omstandigheden die een ontwerpprobleem bepalen en de mogelijke oplossingen beïnvloeden. In designonderzoek en praktijk beschouwen ze de sociale, culturele, economische, technologische, ecologische en regulatieve randvoorwaarden waarin een ontwerp wordt ontwikkeld en gebruikt. Een ontwerpcontext omvat doorgaans betrokken actoren (gebruikers, opdrachtgevers, leveranciers), activiteiten en workflows, de fysieke omgeving en de beschikbare materialen en technologieën.

Typen contexten omvatten de gebruikerscontext, de organisatorische context, de taakcontext, de fysieke context, de technologische context, de regelgeving en normen, en de economische en ecologische context. Samen vormen deze componenten de setting waarin ontwerpbeslissingen worden genomen en evaluaties worden geformuleerd.

In het ontwerp­proces bepaalt het begrip van de context welke eisen en criteria relevant zijn, welke beperkingen gelden en hoe succes gemeten wordt. Contexten sturen ontwerpkeuzes op gebied van gebruiksvriendelijkheid, duurzaamheid, beveiliging, kosten en implementatie. Methoden om context te analyseren zijn veldobservaties, interviews, participatief ontwerp, contextmapping en scenario-planning. De context is dynamisch en kan verschuiven door maatschappelijke, technologische of wettelijke veranderingen; ontwerpers moeten flexibel monitoren en itereren.

Het begrip ontwerpscontexten bevordert afstemming tussen gebruikers, organisaties en makers en ondersteunt interdisciplinaire samenwerking. Een aandacht voor context vergroot relevantie en acceptatie van ontwerpen, maar moet gebalanceerd worden met technische haalbaarheid en economische realiteit.