Motorisatiegraad

Motorisatiegraad is de mate waarin een gebied gemotoriseerde vervoermiddelen bezit of gebruikt. De meest gangbare maatstaf is het aantal gemotoriseerde voertuigen per 1.000 inwoners, doorgaans het aantal autopersonenwagens per 1.000 inwoners. Andere gebruikte indicatoren zijn het aandeel auto’s per huishouden of het totale aantal voertuigen per kilometer rij- of inwoner.

Berekeningen en data komen hoofdzakelijk van nationale statistische bureaus, verkeers- en mobiliteitsonderzoeken, en verkeerstellingen. De cijfers geven een beeld van de mate van autobezit en van de afhankelijkheid van gemotoriseerd vervoer, maar ze zeggen weinig over daadwerkelijke verplaatsingen en vervoersgedrag.

Factoren die de motorisatiegraad beïnvloeden zijn welvaart en inkomensverdeling, bevolkingsdichtheid en stedenbouw, beschikbaarheid en kwaliteit van openbaar vervoer, aanleg van wegen en parkeervoorzieningen, prijsbeleid voor auto's en brandstof, en demografie. Beleidskeuzes zoals autolasten, tol- en parkeertarieven, en ruimtelijke ordening kunnen de motorisatiegraad op lange termijn sturen. Daarnaast spelen culturele voorkeuren en technologische veranderingen een rol, bijvoorbeeld de opkomst van elektrische voertuigen of mobiliteitsdiensten.

De motorisatiegraad heeft gevolgen voor stedelijke planning, bereikbaarheid en milieu. Een hogere motorisatiegraad hangt vaak samen met meer verkeerscongestie en emissies, maar kan ook economische activiteit en mobiliteitsmogelijkheden vergroten, vooral in meer verspreide gebieden. Voor beleidsmakers biedt het instrument handvatten voor het afstemmen van transportinfrastructuur, landgebruik en klimaatdoelen. Variatie bestaat zowel tussen landen als binnen regio's, afhankelijk van economische structuur, infrastructuur en beleidsbeleid.