Langetermijnbalans

Langetermijnbalans is een begrip in economische en fiscale beleidsdiscours dat verwijst naar de balans tussen overheidinkomsten en -uitgaven over een lang horizon, met als doel de houdbaarheid van de overheidsschuld te waarborgen. In beleidsteksten wordt het begrip vaak gekoppeld aan de structurele balans, een maatstaf die cyclische schommelingen corrigeert en de houdbaarheid op lange termijn weerspiegelt.

Het doel is om te bepalen welke primaire begrotingspositie noodzakelijk is om de schuldenlast stabiel of af te laten nemen bij een doorgaande groeiende economie en tegen een realistische rente. De langetermijnbalans houdt rekening met veronderstellingen over economische groei, rente en demografische ontwikkelingen en wordt gebruikt bij het ontwerpen van fiscale regels en lange termijn begrotingsplannen.

Berekeningen worden meestal gedaan via structurele of potentiële-output varianten van de begroting, en door de relatie tussen schuld, rente en groei te gebruiken. In eenvoudige termen houdt de langetermijnbalans in dat de primaire begrotingspositie in verhouding tot het bbp zodanig moet zijn dat de schuldgraad op lange termijn stabiel of dalend blijft. De redenering is dat, bij een gegeven rente en groeipercentage, een hoger langetermijnprimair saldo de schuldontwikkeling afremt.

Toepassingsgebied omvat begrotingsregels, zoals regels voor structurele balansen en schuldplafonds, en het beleid van toezichthouders zoals de Europese Unie voor lidstaten. Beperkingen zijn onder meer onzekerheden over rentevoeten, groei, demografie en toekomstige beleidskeuzes, waardoor langetermijnprognoses gevoelig zijn voor fouten.

Zie ook: structurele balans, schuldenlast, fiscale duurzaamheid.