Landingspatronen

Landingspatronen is een term uit de luchtvaart die verwijst naar de standaardvluchtpatronen die vliegtuigen volgen bij nadering en landing op een luchthaven. Deze patronen dienen om het tegenwoordige verkeer te organiseren en voldoende afstand te bewaren tijdens de naderingsfase en de landing.

Het meest gangbare patroon is een rechthoekig circuit met linker- of rechterhandverkeer. Bij een linkerhandpatroon draaien alle benen in tegen de klok, bij een rechterhandpatroon in de klok. Het patroon bestaat doorgaans uit de benen upwind (parallel aan de landingsbaan in de richting van opstijgen), crosswind (haaks op de baan), downwind (parallel aan de baan in de tegengestelde richting), base (haaks richting de landingsbaan) en final (de landingsbaan volgend). Piloten komen op verschillende manieren het patroon binnen, vaak met radiocommunicatie en in overeenstemming met lokale procedures.

Patroonhoogte en snelheid worden aangepast aan het vliegtuigtype en de lokale regels. De hoogte waarop het patroon gevlogen wordt (patroonhoogte) ligt vaak tussen circa 600 en 1.000 voet boven de grond, maar dit varieert per luchthaven en land. De wind beïnvloedt welke landingsbaan en welk patroon gebruikt worden om met de kortste, veiligste afstand te landen; in gecontroleerde vluchtruimten kan ATC instructies geven over het patroon en de volgorde van aankomst.

Er bestaan varianten op het standaardpatroon, zoals straight-in landingen die minder patroonbenen gebruiken, of diverse ingrepen zoals extended downwind, teardrop en gesloten patronen afhankelijk van traffic en procedures. Veiligheid en goede communicatie blijven cruciaal in alle landingspatronen.