Lagereinkomenslanden

Lagereinkomenslanden is een classificatie uit de mondiale ontwikkelingseconomie die landen aanduidt met een laag bruto nationaal inkomen per hoofd (GNI per capita), volgens de Wereldbank. De grenswaarde verandert jaarlijks en is bedoeld om ontwikkelingen in de wereldeconomie te volgen. In de praktijk gaat het om landen waar het inkomen per inwoner aanzienlijk lager ligt dan in midden- en hooginkomenslanden. De groep omvat veelal landen die kampen met structurele ontwikkelings- en armoedevraagstukken.

Veel lagereinkomenslanden bevinden zich in Sub-Saharisch Afrika en Zuid-Azië; ook delen van Oceanië en Latijns-Amerika tellen mee. Voorbeelden zijn onder meer Haïti, Mali, Mozambique, Niger, Nepal, en Malawi, hoewel de lijst jaarlijks verandert met economische ontwikkelingen.

Economische structuur: vaak afhankelijk van landbouw en eenvoudige industrie, met een hoge informele sector. Kwetsbaarheid voor klimaat, natuurrampen en prijsschommelingen in grondstoffen. Beperkte publieke middelen, lage productiviteit, en uitdagingen op het gebied van onderwijs, gezondheid en infrastructuur. Behoefte aan investeringen, governance en rechtsstatelijkheid. Armoede en ongelijkheid zijn veelvoorkomende kenmerken.

Internationale hulp en beleid: ontwikkelinghulp van multilaterale instellingen (zoals de Wereldbank, IMF, regionale ontwikkelingsbanken) en bilaterale partnerschappen, gericht op armoedebestrijding, mensenwaardige ontwikkeling en duurzame groei. SDG's vormen het referentiekader. Ook migratie en schuldbeheer zijn aandachtpunten.

Veel lagereinkomenslanden bevinden zich in een transitieproces: groei kan leiden tot opwaardering naar middeninkomenslanden, wat uiteindelijk kan leiden tot gradatie uit bepaalde hulpregimes.