Laadmethoden

Laadmethoden verwijzen naar de manieren waarop elektrische energie wordt overgedragen naar de batterijen van elektrische voertuigen en andere accu-aangedreven systemen. Ze verschillen in de gebruikte aard van de lader (wisselstroom AC of gelijkstroom DC), in de snelheid van laden en in de toegepaste connectoren en communicatiestandaarden. In de praktijk onderscheiden we meestal drie hoofdtypen: langzame of thuisladen (AC-laden met laag vermogen), middellang AC-laden met hogere vermogens, en snelladen (DC-laden) waarbij de batterij snel wordt bijgeladen.

AC-laden gebeurt via het elektriciteitsnet met wisselstroom. Thuis- of kantoorlaadpunten leveren doorgaans 3,7–7 kW, en publieke laadpunten kunnen 11–22 kW leveren. DC-snelladen levert direct gelijkstroom aan de batterij, met vermogens die doorgaans beginnen bij tientallen kilowatt en kunnen oplopen tot honderden kilowatt.

Connectoren en standaarden: in Europa wordt AC-laden meestal gedaan met de Type 2-connector; voor DC-snelladen worden vaak CCS of CHAdeMO gebruikt, terwijl Tesla in veel markten ook een CCS-compatibele oplossing heeft. De voertuig-lader-communicatie kan via ISO 15118 verlopen, terwijl laadpunten doorgaans interoperabiliteit en beheer ondersteunen via protocollen zoals OCPP. IEC-normen zoals IEC 61851 en IEC 62196 beschrijven basisprincipes en hardwarekenmerken.

Overwegingen: de keuze voor laadmethoden hangt af van praktische factoren zoals bereik en laadvraag, infrastructuur, kosten en netbelasting. Slim laden en passend vermogensebeheer kan piekbelasting verminderen en benutting van daluren mogelijk maken. Internationale roaming en tariefmodellen bevorderen eenvoudiger gebruik van verschillende laadpunten.