Infraroodzones

Infraroodzones zijn delen van het elektromagnetische spectrum met golflengten langer dan zichtbaar licht, maar korter dan microgolven. Ze zijn voor het menselijk oog onzichtbaar, maar kunnen worden waargenomen als warmte of met gespecialiseerde sensoren. Het infraroodgebied wordt vaak onderverdeeld in nabij-infrarood (NIR), kortgolfinfrarood (SWIR), middengolf-infrarood (MWIR) en langgolfinfrarood (LWIR), met elk verschillende toepassingen en kenmerken. Sommige indelingen voegen zeer lange golf- of verre-infraroodgebieden toe; de exacte grenzen verschillen per vakgebied.

Veel infraroodbanden komen overeen met atmosferische doorlaatbanden, waardoor ze geschikt zijn voor imaging en sensoren op aarde. Voorwerpen stralen infraroodstraling uit afhankelijk van hun temperatuur (wet van Planck). Bij gebruikelijke aardse temperaturen ligt de piek van de emissie vaak in het gebied van ongeveer 8–12 μm, wat wordt benut in thermische beeldvorming.

Toepassingen van infraroodzones zijn onder meer thermische beeldvorming (nachtzicht, gebouwinspecties, industrieel toezicht), remote sensing en astronomie, spectroscopie en glasvezelcommunicatie in het nabij-infrarode gebied rond 1,3 en 1,55 μm. Infraroodstraling is niet-ioniserend, maar sterke blootstelling kan leiden tot verwarming van weefsels, waardoor bij sommige toepassingen veiligheidsmaatregelen nodig zijn. De technologieën en normen rondom infraroodzones verschillen per industrie, maar wereldwijd blijven ze een essentieel instrument voor detectie, analyse en communicatie.