Geluidsintensiteit

Geluidsintensiteit is de hoeveelheid akoestische energie die per tijd door een eenheidsoppervlak in een specifieke richting wordt doorgegeven. In SI-eenheden luidt zij in watt per vierkante meter (W/m^2). Intensiteit is daarmee een maat voor de energietransfer van geluid en kan afhankelijk zijn van positie en richting, waardoor het een vectoriële grootheid is.

In een planeelopwaarts voortplantende golf in lucht geldt onder eenvoudige aannames I = p_rms^2 / (ρ c), waarbij p_rms de bewerkte geluiddruk (RMS) is, ρ de dichtheid van de lucht en c de geluidssnelheid. Bij ongeveer 20 °C ligt ρ ≈ 1,2 kg/m^3 en c ≈ 343 m/s. In diffusievelden kunnen de relaties minder direct zijn en fluctueren richting en amplitude van de energietransport.

Geluidsintensiteit kan worden uitgedrukt in een logaritmisch niveau: L_I = 10 log10(I / I0), met I0 = 1 × 10^-12 W/m^2. Omdat intensiteit afhangt van richting en veldcondities, wordt de meetwijze vaak gecompliceerder dan bij geluidsdrukmetingen. Instrumenten zoals geluidsintensiteitsmeters of systemen met meerdere microfoons kunnen de intensiteit en de richting van de energietransport bepalen door druk- en snelheidsinformatie te combineren.

Toepassingen van geluidsintensiteit komen voor in milieuanalyse, bronlokalisatie en arbeidshygiëne, waar inzicht in de daadwerkelijke energietransfer helpt bij het evalueren van geluidbelasting, geluidsreductie en praktijkgerichte maatregelen.