Elektrofluorowanie

Elektrofluorowanie to metoda chemiczna służąca do wprowadzania fluorowców do związków organicznych poprzez anodowe utlenianie źródeł fluoru w silnie kwasowym środowisku. W procesie generowane są elektrofilowe formy fluoru, takie jak F2 lub ich pochodne, które reagują z substratem, tworząc wiązanie C–F. Typowe media to anhydraziczne HF lub mieszanki HF z innymi fluorującymi solami (np. HF-SbF5). Elektrody najczęściej wykonane są ze platyny, grafitu lub innych materiałów odpornych na korozję w środowisku fluorowodorowym.

Zakres zastosowań obejmuje fluorowanie różnorodnych związków organicznych, zarówno alkilowych, jak i arylowych, a także procesy radiolabelowania z wykorzystaniem fluor-18 (18F) do zastosowań w medycynie diagnostycznej (PET). Metoda stanowi alternatywę dla klasycznych fluorujących reagentów w warunkach, w których inne metody mogą być ograniczone.

Zalety elektrofluorowania obejmują możliwość bezpośredniego wprowadzania fluoru do różnych funkcjonalności i substratów, a także potencjał do selektywności w niektórych układach. Jednakże wymaga specjalistycznego wyposażenia i środków bezpieczeństwa ze względu na żrący HF, a także doświadczenia w doborze warunków elektrolitycznych, które ograniczają czasem zakres substratów i mogą prowadzić do nadmiernej fluoracji lub degradacji substratu.

W praktyce metoda ta stosowana jest w badaniach nad związkami fluorowanymi oraz w radiochemii, gdzie istotna jest szybka i skuteczna synteza labelowanych fluorem próbek.