Eindelevensduur

Eindelevensduur is een term die gebruikt wordt om het moment aan te geven waarop een product, systeem of component niet langer geschikt is voor voortgezet gebruik of ondersteuning, door veroudering, slijtage, bredere obsolescentie of veranderde regelgeving. In betrouwbaarheidstheorie markeert het vaak de grens van de operationele levensduur of de periode waarin onderhoud en vervanging nog zinvol zijn.

De term kan in verschillende contexten voorkomen. Doorgaans verwijst eindelevensduur naar het moment waarop een product niet langer functioneert met acceptabel betrouwbaarheidsniveau, maar ook naar het einde van officiële ondersteuning door de fabrikant, inclusief beschikbaarheid van reserveonderdelen en software-updates. In productioneel beheer wordt vaak een EOL-moment vastgesteld om de discontinuering van productie en serviceafspraken te coördineren.

Factoren die de eindelevensduur beïnvloeden zijn onder meer materiaaldegradatie, slijtage en vermoeidheid, batterij- of accu-afbraak, omgevingscondities (temperatuur, vocht), gebruikspatronen, onderhoud en onderhoudsratio, ontwerp- en fabricagemarges, en externe factoren zoals veranderende normen en beschikbaarheid van vervangende technologieën.

Schatting en planning gebeuren via betrouwbaarheidsonderzoek en data-analyse. Methoden omvatten levensduurverdeling, Weibull-analyse en mogelijk versneld levenstesten om toekomstige prestaties te projecteren. Belangrijke concepten zoals MTBF of MTTF geven gemiddelden van tijd tot falen, maar Eindelevensduur wordt vaak bepaald door betrouwbaarheidsdrempels, onderhoudsbehoeften of beleidskeuzes van support en productie.

Impact en beheer: voor fabrikanten is EOL een afstemmingspunt voor productie- en serviceplanning; voor consumenten betekent het noodzaak tot vervanging en mogelijk kosten. Duurzaamheidsdoelen omvatten tijdig afvoeren en recycling van materialen.