Dielektryczna

Dielektryczna odnosi się do właściwości dielektryków, czyli materiałów izolacyjnych, które nie przewodzą prądu w normalnych warunkach, lecz mogą polaryzować się pod wpływem pola elektrycznego. Dla praktyki terminy dielektryk i dielektryczna opisują materiały gromadzące energię elektryczną dzięki polaryzacji.

Podstawowe właściwości obejmują wysoką rezystancję i niski przewodność oraz zdolność do polaryzacji. Polaryzacja dielektryczna powstaje przez uporządkowanie dipoli lub przesunięcia ładunków; mechanizmy obejmują polaryzację elektronową, jonową i orientacyjną. Relatywna stała dielektryczna εr opisuje zdolność materiału do magazynowania energii (ε = εr ε0). Energia w polu E wynosi 1/2 ε E^2; straty są opisane współczynnikiem tan δ i zależą od częstotliwości. ε0 to stała permittywności próżni.

Zastosowania obejmują kondensatory, izolacje przewodów, komponenty laminatowe i dielektryczne rezonatory w telekomunikacji. Wybór materiału zależy od wysokiego napięcia, zakresu temperatur i strat dielektrycznych.

Typowe materiały dielektryczne to powietrze, szkło, ceramika, polimery (np. PTFE, PET) oraz oleje dielektryczne. W praktyce stosuje się mieszanki i kompozyty, aby uzyskać pożądane εr, stabilność temperaturową oraz niskie straty przy określonej częstotliwości.

Najważniejsze ograniczenia to przebicie dielektryczne przy zbyt dużym polu, zmiany właściwości pod wpływem temperatury oraz starzenie materiału.