Corrosieinhibitors

Corrosie-inhibitors zijn chemicaliën die aan systemen worden toegevoegd om de corrosiesnelheid van metalen te verminderen. Ze werken door het metaloppervlak te beschermen of door de elektrochemische processen die tot corrosie leiden te remmen. Veelvoorkomende mechanismen zijn adsorption en vorming van een dunne beschermende film, complexvorming met metaalionen, of verwijdering van agressieve componenten zoals zuur of zuurstof.

Typen inhibitors omvatten anodische inhibitors (vertragen dissolutie van het metaal), kathodische inhibitors (remmen bijvoorbeeld zuurstofreductie), en mixed inhibitors die beide routes beïnvloeden. Daarnaast zijn vluchtige inhibitors van belang in gesloten systemen en filmvormende inhibitors die een continue beschermlaag aanbrengen op het oppervlak.

Toepassingsgebieden variëren van koelwater- en boilerwatersystemen tot olie- en gasleidingen, mariene omgevingen, coatings en bouwmaterialen. Ze spelen ook een rol bij waterbehandeling en in industriële processen waar metalen onderdelen langdurig aan agressieve media worden blootgesteld.

Selectie van een corrosie-inhibitor hangt af van het metaal, de omgeving (bijvoorbeeld chloride- of zure media), temperatuur en pH, dosering en compatibiliteit met andere additieven, evenals milieu- en regelgeving. Veiligheids- en milieurandvoorwaarden zijn belangrijk, omdat sommige inhibitors giftig zijn of milieubelastend kunnen zijn.

Voorbeelden zijn natriummolybdaat en natriumnitriet in industriële systemen, benzo-triazolen en tolyltriazolen voor koperlegeringen, en fosfaatgebaseerde additieven. Beperkingen omvatten verbruik van de inhibitor, mogelijke bijwerkingen bij verkeerde dosering en milieu-impact. Zie ook corrosie, passivering en waterbehandeling.