CO2uitademing

CO2-uitademing, ook wel kooldioxide-uitademing genoemd, is het proces waarbij kooldioxide, een bijproduct van de cellulaire ademhaling, uit het bloed en uiteindelijk via de longen in de uitgeademde lucht terechtkomt. Bij elke ademhaling wordt CO2 uit de longen verwijderd, zodat de zuurtegraad van het bloed en het tijdelijk metabolisme gereguleerd blijven.

Fysiologisch gezien ontstaat CO2 in cellen en wordt het in het bloed getransporteerd als opgelost gas, als bicarbonaat en als binding aan hemoglobine. In de longen diffundeert CO2 van het bloed naar de alveoli en wordt het bij uitademing uitgestraald. De ademhaling wordt gereguleerd door het ademhalingscentrum in de hersenstam, dat reageert op de CO2-concentratie en de zuurgraad (pH) van het hersenvocht. Centrale chemoreceptoren registreren veranderingen in pH en CO2, terwijl perifere chemoreceptoren in de halsslagaders ook reageren op CO2- en O2-niveaus.

Meetbaarheid en klinisch belang: End-tidal CO2 (EtCO2) is de CO2-concentratie in de uitgeademde lucht aan het einde van een ademhalingscyclus; normaalwaarden liggen meestal tussen 35 en 45 mmHg. In ademlucht ligt CO2 doorgaans rond de 4-5% door volume. Veranderingen in CO2-uitademing kunnen wijzen op hypo- of hyperventilatie, longziekten zoals COPD of astma, en metabole afwijkingen. CO2-uitademing wordt veel gebruikt in medische settings, zoals anesthesie, intensivecare en bij reanimatie, om ventilatie en zuur-base balans te monitoren.