Blokgrootten

Blokgrootten is de grootte van data-eenheden die door een systeem worden gebruikt om opslag en I/O te organiseren. Een blok is de kleinste verwerkings- of opslag-eenheid die het systeem als één geheel behandelt. De blokgrootte wordt meestal uitgedrukt in bytes (bijv. KiB, MiB) en bepaalt hoe efficiënt ruimte wordt gebruikt en hoe snel data kan worden gelezen of geschreven.

In bestandssystemen bepaalt de blokgrootte de kleinste toe te wijzen opslag voor een bestand. Een bestand dat groter is dan een blok kan meerdere blokken gebruiken, terwijl een klein bestand veel slack space kan veroorzaken bij grotere blokgroottes. Typische blokgroottes voor moderne systemen liggen rond 4 KiB; grotere blokkostenzones (bijv. 8–64 KiB) kunnen de prestaties verbeteren voor grote bestanden maar leiden tot meer verspilling bij veel kleine bestanden.

Daarnaast spelen blokgroottes ook een rol in databases en opslagapparaten, waar de grootte van pagina’s of blokken invloed heeft op I/O-snelheid. Een kleinere blokgrootte kan resulteren in meer I/O-operaties voor grote datasets, terwijl een grotere grootte grotere, efficiëntere bloktransfers mogelijk maakt.

In blockchains weerspiegelt blokgrootte vaak de maximale payload die per blok kan worden opgenomen. Bitcoin hanteert traditioneel een blokgrootte-limiet van ongeveer 1 MB; door SegWit en het gewichtssysteem kan de feitelijke data per blok hoger uitvallen. In andere systemen, zoals Ethereum, bepaalt het blokgaslimiet hoeveel computationele arbeid per blok is toegestaan, wat invloed heeft op throughput en latentie.

Samengevat beïnvloedt de blokgrootte de opslagruimte, I/O-snelheid en de maximale hoeveelheid data die per blok kan worden verwerkt. De optimale grootte hangt af van workload, hardware en gewenste balans tussen snelheid, ruimtegebruik en decentralisatie. Zie ook: bestandssystemen, databases en blockchains.