zeewaardigheid

Zeewaardigheid is de mate waarin een schip of vaartuig geschikt en veilig is om op zee te varen onder de beoogde operationele omstandigheden. Het begrip omvat zowel de fysieke toestand van het schip als de operationele bekwaamheid van de bemanning en de uitrusting, met aandacht voor constructie, stabiliteit, watertichting en onderhoud. Een zeewaardig schip moet in staat zijn om onder normale en ongunstige weers- en beladingstoestanden veilig te blijven functioneren.

Belangrijke elementen van zeewaardigheid zijn onder meer de constructie en integriteit van de romp, de stabiliteit en belastbaarheid, de vind- en afdichtingssystemen, de motor en propulsion, navigatie- en communicatieapparatuur, reddingen- en brandbeveiligingsuitrusting, alsook de elektrische en sanitaire systemen. Daarnaast speelt bemanning en training een cruciale rol, evenals de beschikbaarheid van voorraadingen, brandstof en noodzakelijke compartimenten.

Certificering en toezicht gebeuren doorgaans door vlagstaten en erkende classificatiebureaus (zoals LR, DNV, ABS, BV). Zij voeren periodieke inspecties en surveys uit en bevestigen dit met certificaten, waaronder classificatiecertificaten en ISM-/veiligheidsgerelateerde certificaten. Internationale regelgevingen zoals SOLAS en het ISM-codekader dragen bij aan de normen waaraan schepen moeten voldoen.

Juridisch gezien kan zeewaardigheid een veronderstelde eigenschap zijn in het vervoer van goederen over zee. De vervoerder kan aansprakelijk worden gesteld voor schade door een schip dat op het moment van laden niet zeewaardig is, tenzij er expliciete omstandigheden of verweer bestaan. Zeewaardigheid is daardoor afhankelijk van ontwerp, bouw, onderhoud, belading en bemanning, en vereist voortdurende evaluatie en onderhoud gedurende de gehele levensduur van het schip.