wegwerpplastic

Wegwerpplastic verwijst naar plastic producten die bedoeld zijn voor éénmalig gebruik of voor een zeer korte periode, waarna ze meestal worden weggegooid. Veel wegwerpplastic is gemaakt van gangbare polymeren zoals polyethyleen (PE), polypropyleen (PP) en polystyreen (PS) en wordt toegepast in verpakkingen, bekers, rietjes, bestek, zakken en andere consumptiegoederen. Het begrip is wereldwijd onderwerp van beleid, milieuonderzoek en maatschappelijke discussie vanwege de milieueffecten.

De kenmerkende eigenschap is de grote gebruiksduur in vergelijking met korte bruikduur. Wegwerpplastic blijft lang in het milieu aanwezig en kan in kleine fragmenten uiteenvallen tot microplastics, die waterwegen, bodem en voedselketens kunnen bereiken en zo organismen raken.

Beheer van wegwerpplastic verloopt via recycling, verbranding en stort. Recycling is technisch mogelijk maar complex en de feitelijke recyclinggraad verschilt per materiaal en regio; veel wegwerpitems eindigen als restafval. Verbranding biedt energieterugwinning maar kan emissies vormen; storten leidt tot toekomstige verontreinigingsproblemen en landgebruik. Beleidsinstrumenten, zoals de EU-richtlijn inzake kunststofproducten voor eenmalig gebruik (Single-Use Plastics Directive), richten zich op verbod op bepaalde items, minimuminzameling en producentenverantwoordelijkheid.

Daarnaast wordt ingezet op minder wegwerpplastic door stimulering van herbruikbare alternatieven, ontwerp voor recyclability, betere etiketteringsystemen en gedragseffecten. De ontwikkeling van alternatieve materialen en certificering van composteerbare plastics blijft onderwerp van debat, waarbij echte afbreekbaarheid afhankelijk is van recycling- of composteeromstandigheden.