visserijbeheer

Visserijbeheer is het beleid en de regelgeving die gericht is op het duurzaam beheren van visserijactiviteiten. Het streeft naar een duurzame opbrengst van vis en schaaldieren, het behoud van mariene ecosystemen en de bestaanszekerheid van vissersgemeenschappen, nu en in de toekomst.

Instrumenten omvatten quotas zoals total allowable catch (TAC), vergunningverlening en vangstlimieten, seizoens- en gebiedsrestricties en regels die de selectiviteit van de vangst verhogen. Daarnaast bestaan er maatregelen tegen bijvangst, technische eisen aan vistuigen en uitrusting, en systemen voor monitoring en handhaving zoals logboeken, inspecties en waarnemers. Data- en wetenschappelijke adviezen vormen de basis, inclusief modellen voor Maximum Sustainable Yield (MSY) en ecosystem-based management.

Beleidskaders zijn nationale wetten, het Gemeenschappelijk Visserijbeleid (GVB) van de Europese Unie en regionale visserijbeheerorganisaties (RFMOs). Regionale afspraken bepalen quotas en maatregelen per regio en per soort, en kunnen gesloten zones en seizoenale beperkingen bevatten.

Betrokken partijen zijn vissers, overheden, wetenschappers en belangenorganisaties. De uitvoering vereist transparante besluitvorming, toezicht en handhaving, en continue aanpassing op basis van nieuwe data.

Uitdagingen omvatten overbevissing, illegale visserij, veranderende mariene ecosystemen en tekorten aan betrouwbare data. Een benadering op ecosysteemniveau en adaptief management, met investeringen in monitoring, onderzoek en alternatieve inkomsten, dragen bij aan de veerkracht van de sector.