vasthoudtijden

Vasthoudtijden is een term uit laboratorium- en productiecontexten die de tijdsduur aanduidt dat een stof, monster of product onder vaste omstandigheden wordt vastgehouden tijdens een proces of analyse. Doel is het waarborgen van stabiliteit, veiligheid en betrouwbare resultaten of productkwaliteit, door degradatie of verontreiniging tijdens de handling te voorkomen.

Toepassingsgebieden zijn analytisch laboratoriumwerk, opslag en transport van monsters, en productie- of reinigingvalidatie. In analytische methoden beschrijft de vasthoudtijd hoe lang een analysemonster onder gecontroleerde omstandigheden kan worden gehouden voordat de meetresultaten onbetrouwbaar worden. In productie en reinigingvalidatie verwijst men naar vasthoudtijden voor materialen na reiniging of tussenstappen.

De vasthoudtijd wordt vastgesteld op basis van stabiliteitsgegevens, literatuur en richtlijnen (bijvoorbeeld GMP en GLP). Door stabiliteits- en stress-tests wordt bepaald na hoeveel tijd de kwaliteit onder de gestelde limieten achteruitgaat. Op basis daarvan wordt een maximale vasthoudtijd vastgesteld, meestal onder specifieke temperatuuromstandigheden.

Factoren die vasthoudtijden beïnvloeden zijn temperatuur, licht, vocht, pH, matrixen, microbiële groei en interacties met containers of oplosmiddelen. Wijzigingen in deze factoren kunnen de duur van een veilige vasthoudtijd verkorten of verlengen.

Regelgeving en praktijk vragen om expliciete beschrijving en documentatie van vasthoudtijden in validatie- en testprocessen. Zie ook: retentietijd, stabiliteitsstudies, validatie.