spectrumverdeling

Spectrumverdeling is het proces waarbij overheden en toezichthouders de vrije radiofrequenties toewijzen aan verschillende diensten en gebruikers, zoals mobiele communicatie, broadcasting, satelliet en weer- en navigatiediensten. Doel is het voorkomen van storingen en het efficiënt inzetten van schaarse radiobundels.

Het omvat het opstellen van bandplannen, licentieverdeling en het beheren van vergunningen. Toewijzing kan plaatsvinden via administratieve toewijzing, veilingen, loting of marktplaatsen voor secundair gebruik. Licenties hebben vaak een vaste tijdsduur en kunnen voorwaarden bevatten over gebruik, dekking en interoperabiliteit.

Internationale coördinatie is essentieel. De ITU-R regelt mondiale afspraken en er vinden Wereldconferenties voor radiocommunicatie (WRC) plaats die besluiten over welke banden voor welke diensten wereldwijd zijn vrijgegeven. Bandplannen worden vaak geharmoniseerd over regio's om roaming en wereldwijde apparaten mogelijk te maken.

Voorbeelden van gangbare ontwikkelingen zijn de toewijzing van lage, middellange en hoge frequentiebanden: lage band voor landelijke dekking (bijv. 600–800 MHz), middellange frequentiebanden voor mobiele data (bijv. 3,5 GHz) en hoge banden voor hoge datasnelheden en korte-dekkingszones (millimetergolven). Daarnaast vindt afschakeling en refarming plaats; sommige oude toepassingen worden vrijgemaakt voor nieuw gebruik. Technologieën zoals spectrumdeling en dynamic spectrum sharing worden toegepast om efficiëntie te verhogen.

Uitdagingen omvatten schaarste van frequenties, toenemende vraag door netwerken zoals 5G en toekomstige netwerken, internationale samenwerking, technologische ontwikkelingen en de balans tussen publieke belangen en marktwerking. Het spectrumverdelingsbeleid beïnvloedt prijzen, beschikbaarheid en innovatie.