sp2gehybride

Sp2-gehybride orbitalen ontstaan wanneer één s-orbitaal en twee p-orbitalen van een atoom mengen tot drie gelijke sp2-gehybride orbitalen. Deze orbitalen zijn gericht op hoeken van circa 120 graden, waardoor moleculen met sp2-hybridisatie doorgaans trigonaal planaire geometrie vertonen. Het resterende onverhybridiseerde p-orbitaal blijft aanwezig en kan deelnemen aan pi-binding.

In de chemie komt sp2-hybridisatie veel voor bij koolstofatomen in dubbele bindingen en bij moleculen met trigonaal planaire structuur. In etheen (C2H4) is elk koolstof sp2-gehybride. Elk koolstof heeft drie sigma-bindingen (twee C–H-bindingen en één C–C-binding), en een ongebonden p-orbitaal vormt samen met het andere koolstofp de pi-binding die de C=C-dubbele binding oplevert.

Andere voorbeelden zijn centrale atomen met trigonaal planaire geometrie zoals BF3 en SO3, waarin sp2-hybridisatie de vlakke structuur verklaart en de bindingen bepaalt. Vergeleken met sp3-hybridisatie (vier hybride orbitalen, ca. 109,5°) en sp-hybridisatie (twee orbitalen, 180°) biedt sp2 een beschrijving voor moleculen met drie substituenten en pi-bindingen.

Het sp2-model is een vereenvoudigde beschrijving binnen de valentiebindende theorie die de vlakke aard van veel organische verbindingen en pi-bindingen verklaart. In situaties met sterke delokalisatie of relevante moleculaire orbitalen kan moderne MO-theorie aanvullende inzichten bieden.