silaankoppelingen

Silaankoppelingen is a Dutch term used in technical and scientific contexts to refer to linkages or bonds that involve silicon atoms. The expression does not have a single universally accepted definition, but in practice it is used to describe chemical or structural connections in which silicon plays a central role. In organosilicon chemistry, silaankoppelingen may refer to bonds such as silicon–carbon (Si–C) linkages, silicon–oxygen–silicon (Si–O–Si) bridges in siloxane networks, or other Si-containing linkages that connect molecular units or polymer chains. De exacte betekenis hangt af van de discipline en de bron.

In materials science en polymer chemistry ontstaan silaankoppelingen vaak tijdens synthese of uitharding, waar siliconhoudende species optreden als restenystemen die netwerken vormen, en zorgen voor kenmerken zoals thermische stabiliteit, flexibiliteit of chemische weerstand. In de context van halfgeleiders en elektronische materialen kan silaankoppelingen verwijzen naar structurele verbindingen binnen siliciumgebaseerde materialen of tussen silicium en andere elementen.

De term komt vaker voor in Nederlandse vakliteratuur en kan naast meer specifieke termen zoals Si–C-bindingen, siloxaankoppelingen of silaan-koppelingen, afhankelijk van het onderwerp, worden gebruikt. Omdat silaankoppelingen geen exacte technische standaard zijn, moet de lezer bij het tegenkomen van de term het omringende tekstuele bewijs raadplegen om het precieze type koppeling te achterhalen.

Zie ook: organosilicon chemistry, siloxane linkages, silicon–carbon bonds, silane coupling agents.