resuscytacji

Resuscytacja, zwana także resuscytacją krążeniowo-oddechową (RKO), to zestaw działań medycznych mających na celu przywrócenie i utrzymanie podstawowych funkcji życiowych u osób z nagłym zatrzymaniem krążenia lub oddechu. Najważniejsze elementy RKO to ucisk klatki piersiowej i sztuczna wentylacja, które wspólnie podtrzymują krążenie i natlenienie narządów. W praktyce rozróżnia się RKO dla laików (BLS) i zaawansowaną (ALS).

Resuscytacja może być prowadzona poza szpitalem (OHCA) lub w szpitalu (IHCA). Kluczowe etapy to łańcuch przeżycia: wczesne rozpoznanie i wezwanie pomocy, natychmiastowe rozpoczęcie RKO, szybka defibrylacja, skuteczna opieka zaawansowana oraz opieka poresuscytacyjna. Bystander CPR i dostęp do automatycznego defibrylatora zewnętrznego (AED) znacząco wpływają na szanse przeżycia i pełną rekonwalescencję.

Technicznie wyróżnia się BLS i ALS. Dla laików najważniejsze są rytmiczne, prawidłowe uciski klatki piersiowej oraz, jeśli to możliwe, defibrylacja. W zespole medycznym RKO obejmuje wentylację, monitorowanie rytmu serca i podawanie leków, a także odpowiednie dostosowanie interwencji do stanu pacjenta.

Po przywróceniu krążenia kluczowa jest opieka poresuscytacyjna na oddziale intensywnej terapii: stabilizacja oddechu i krążenia, leczenie przyczyny zatrzymania, monitoring funkcji neurologicznych oraz, w wybranych przypadkach, terapia temperaturowa. Historia resuscytacji rozwijała się w XX wieku wraz z powstaniem RKO i defibrylacji, a wytyczne opracowują ERC i AHA, z aktualizacjami co kilka lat.