recyclebaarheidsstatistieken

Recyclebaarheidsstatistieken verwijzen naar cijfers die de mate aangeven waarin materialen of producten binnen een bepaald systeem kunnen worden teruggewonnen en opnieuw verwerkt via recycling. Ze geven een indicatie van de potentie van een materiaal om in de kringloop te blijven, onder voorbehoud van de aanwezige inzamelings- en verwerkingsinfrastructuren, markt voor gerecyclede materialen en regelgeving.

Typische statistieken zijn onder meer het recyclebaarheidspercentage op product- of materiaalniveau, de mate van sorteerbaarheid, de omvang van de gesloten-lusrecycling en de mate van contaminatie die de recyclabiliteit beïnvloedt. Daarnaast worden vaak indicatoren gebruikt die de effectiviteit van inzameling, sortering en verwerking weergeven, en die onderscheid maken tussen recyclen, herslijpen, downcycling en energieterugwinning. Het verschil tussen recycleerbaarheid en composteerbaarheid is essentieel: niet elk materiaal dat biologisch afbreekbaar is, is ook recyclebaar.

Methodologie: recyclebaarheidsstatistieken worden verzameld uit nationale afvalstatistieken, EU/EUROSTAT-datasets, producentenverklaringen, materiaalanalyses en LCA-studies. In kaart brengen van infrastructuren en eindmarkten voor gerecyclede materialen is cruciaal om interpretaties te plaatsen. Er bestaan ook label- en keuringssystemen die recyclability aangeven op productniveau.

Toepassingen en uitdagingen: beleidsmakers, fabrikanten en retailers gebruiken recyclebaarheidsstatistieken voor beleidsplannen, ontwerp voor recyclability (DfR), milieupostering en consumenteninformatie. Uitdagingen zijn onder meer regionale verschillen in inzameling en verwerking, contaminatie, gebrek aan standaarddefinities en volatiliteit van markten voor recyclaten. Het interpreteren van recyclability vereist daarom context-specifieke analyses.

---